Топлина на една
прегратка во снежен ден.
Заедничко гледање низ прозорец без цел
додека ветрот снежни наноси носи.
Животот е баш овој ден.
Јас и ти
наведнати еден кон друг.
Бакнеж случајно земен
така додека не мислиш ништо.
Дишење без здив.
ПРКОС
Немој да ставаш се на душа,
срцето пука.
Па нека препукне.
Некогаш му е потребно да замине.
За да почне да живее.
Ладнокрвно примај ги лошите работи.
Не ти е гајле.
Но секако дека гајле ми е.
Не сакам ладнокрвности,
сакам да врие.
Остани на страна,
но не останувам.
Секогаш своја имам, не слушам никој,
тоа је духот мој,
срце немирно.
Одам, по воздухот за кој се држам
и кога пржи и кога мраз ме обзема.
За да се чувствувам жива.
Живеам по свое.
ПОРАКА НА НИШТАВИЛОТО
Ќе се начекаш јадна,
Уште никој не ме поразил.
Не, не е верувај.
Го сакам животот и кога срцето бие,
Сакам кога бие по пулсот на Африка
И кога ги крши страшните на животот оргии.
Го сакам животот,
Ти јаднице на ништавилото
Што и да смислуваш.
И во недрата отровни сеуште криеш.
Ќе се начекаш ништавило, така јадна.
Мир не ќе имаш. Го сакам него,
така топол и кога стареам и кога раснам.
Уште никој во радоста на животот не ме победил.
Ќе се начекаш, навистина.
НЕ ГО САКАМ БАЛАШЕВИЌ
Не го сакам Балашевиќ,
Одамна престанав да ги слушам тие песни,
Не сакам англиски, не сум Англичанец,
Не сакам кога ми зборуваш дека ме сакаш
И не сакам да слушам кога се расправаш вака,
Иди пред огледалото, среди ја фризурата,
Таа толку добро ти стои,
Не сакам ни да те гледам,
Но баш тебе те сакам
Будало една.
Сакам да те сакам, Оливера…
ЕДЕН ДЕН КОГА ЌЕ ЗАМИНАМ
Се надевам тој ден, на мене ќе личи.
На сите светилки во душа што ги носам за нов ден.
И на наивноста како дете.
Ќе личи на секое простување, за невидување.
На розата чиј мирис го сакав
и звездите во очи непаднати.
Нема да личи на бол непреболен.
Ќе личи на небото распослано со облаци
со кое душата је полнев,
онака патем додека патував.
Секаkо, на музиката која заборав нема,
и на очите прекрасни исполнети со копнеж.
Ќе личи на мене, таква каква што бев.
Се надевам тој ден на мене ќе личи.
Непреболен.
Се надевам тој ден ќе пееш пријателе мој.
Затоа што песната беше она што го сакав.
Се надевам, насмевка на небото ќе бидам.
ПАТ
На местата кај што фантазијата води
кога разумот се затвора и заминува.
Враќање во топлите бањи
каде паѓале на колена
бегови и аги, цареви и куртизани.
Во минатото додека својот кнез го дворам,
миризба на свеќи и восок без лаванда,
пара ноздрви, го крепи духот кој уморен е.
Телото гори и во образи руменило праќа.
Животна радост за попатно бунило.
Историјата ја нуди на дланка.
Тоа избраниот мојот пат го гледа, се се враќа.
ЕДНАШ
Еднаш,
кога ќе се сретнеме,
веројатно тоа ќе биде на бреговите.
Под маслинките само што процветани.
Од нивната опора миризба, тешко дишам...
Веројатно морето ќе удира во карпите
Во пена разбивајки го
сето она што ги расипува мислите.
Тогаш, ќе ми раскажеш се…
Пријателски ќе ми стиснеш рака…
Сакајки го длабоко човекот во мене.
ПОВТОРНО
Денес, пак и повторно над крововите,
Некаде помеѓу облаците на стариот мозаик
Ни горе ни долу.
Тоа море од оџаци плови додека спијам
И патувам во соништата убави без кошмари.
Слики стари нови сеќавања будат,
Повторно сакам и повторно посакувам
Таму да патувам без враќање
И без срам, со зората да другарувам.
Да плачам и страдам и повторно се надевам,
Да видам се што било и што никогаш не се случило.
Да страдам, стравот тука е.
Испивам чаша што лесно се пие
Горчина и мед, тој нектар
Душата со убавина ја труе ...
ЈАС СУМ
Јас сум на местото каде живеат пеперутките.
Длабоко во својот сопствен
Бескрај, мир и тишина,
Каде се трепери од сигурност и страв нема,
Дека утре нема да ме биде и мојот мал Бог
Тука до мене после се. И по сега.
Никој не ме демне зад аголот,
Тескоба сосем малку, златни нишки.
Очајна не сум на тоа место,
Да пеам само сакам,
Осамена повторно, додека умирам, а живеам.
Не убивај ме животе,
Нежни ми се крилјата,
Тенки и свилени,
Како први лисја,
Почувствувај ја таа сила и слабост сега овде,
Не убивај ме нежно те молам, животе.
ŽIVLJENJE
Toplina objema
v sneženem dnevu.
Skupno gledanje skozi okno brez cilja,
ko veter sneži metež nosi.
Življenje je kot ta dan.
Jaz in ti,
eden proti drugem sklonjena.
Poljub mimobežni,
ko ne misliva na nič.
Dihanje brez diha.
KLJUBOVANJE
Ne občuti samo z dušo, da ti srce ne poči.
Pa naj se razpoči
Včasih srce mora oditi,
da bi lahko zaživelo.
Hladnokrvno sprejmi slabe stvari.
Ni pomembno.
A vsekakor je pomembno meni.
Nimam rada hladnokrvnosti,
hočem, da vre.
Drži se zase,
ne bom ostala.
Vedno imam svojo stran,
ne poslušam nikogar,
to je moj duh
Srce nemirno.
Na zrak grem tudi, ko cvre,
tudi, ko me mraz stresa.
Da bi se počutila živo.
Na svoj način živim.
SPOROČILO NIČU
Načakala se boš, revica.
Še noben me ni premagal.
Ni me, verjemi mi.
Rada imam življenje, tudi ko srce razbija
rada imam ko udarja s pulzom Afrike,
tudi ko lomi strašne orgije življenja.
Rada imam življenje,
ti, revica niča,
karkoli naklepaš.
In v prsih strupenih še skrivaš.
Načakala se boš, ti uboga.
Mira ne boš imela. Ljubim nekoga,
tako toplega, ko se staram in ko rastem.
V radosti življenja me še nihče ni premagal.
Načakala se boš, resnično.
NIMAM RAD BALAŠEVIĆA
Nimam rad Balaševića,
davno sem nehal poslušati te pesmi,
ne maram angleščine, nisem Anglež,
ne maram, ko mi govoriš, kako rada me imaš
in ne maram, ko me tako zaslišuješ,
pojdi pred ogledalo in si uredi frizuro,
ta ti tako lepo pristaja,
ne maram te niti gledati,
a ravno tebe imam rad,
neumnica.
Rad te imam rad, Olivera …
KO BOM NEKEGA DNE ODŠLA
Upam, da bo ta dan podoben meni.
vsem svetlobam v duši, ki jih nosim za novi dan.
In naivnosti otroštva.
Podoben bo vsakemu slovesu, za nesnidenje.
Podoben tisti vrtnici, katere vonj sem ljubila,
in zvezdam, ki niso padle v oči.
Naj ne bo podoben na nepreboleno bolečino.
Podoben bo nebu, posutem z oblaki,
ki ga je polna duša,
takšna kot pot, ko sem potovala.
In seveda glasbi, ki je ni moč pozabiti,
in očem prelepim, izpolnjenim s hrepenenjem.
Da bo podoben meni, kot sem bila nekoč.
Upam, da bo ta dan podoben meni.
Neprebolen.
Upam, da boš tistega dne pel, prijatelj moj.
Ker so bile pesmi tisto, kar sem ljubila.
Upam, da bom nasmeh na nebu takrat.
POT
Na prostore izmišljije, kamor fantazija vodi,
ko razum odpove in odhaja.
Vračanje v tople kopeli,
kjer so na kolena padali
begi in age, carji in kurtizane.
V preteklosti, kjer svojega kneza snubim,
vonj sveč in vosek brez sivke
dražita nosnice in duh utrujeni se okrepi.
Telo gori in v obraze se rdečilo vrača.
Življenjska radost za sprotne blodnje.
Zgodovina jo na dlani ponuja.
To moja pot izbrana išče, k temu se vrača.
NEKOČ
Nekoč,
ko se bova srečala,
verjetno bo to na obalah Istre.
Pod oljkami, ki so ravno zacvetele.
Ob njihovem trpkem vonju težko diham …
Verjetno bo morje udarjalo ob obali
in v peni razbijalo moje hude misli…
Takrat mi boš povedal vse …
Prijateljsko mi boš stisnil roko …
ljubeč globoko človeka v meni.
ZNOVА
Danes spet nekje nad strehami hiš,
nekje med oblaki starega mozaika,
niti zgoraj niti spodaj.
Morje dimnikov plava, ko spim,
in potujem v lepih sanjah brez more.
Stare podobe nove spomine prebujajo,
spet hočem, spet si želim
odpotovati tja brez vrnitve.
In brez sramu z zoro prijateljujem,
jokam, trpim in znova upam
vidim, kar je bilo in kaj se ni zgodilo.
Trpim, strah je tukaj.
Pijem iz čaše, ki lahko se pije,
grenkobo in med, ta nektar,
ki mi dušo z lepoto zastruplja …
JAZ SEM
Jaz sem na krajih, kjer živijo metulji.
Globoko v svoji lastni
brezkončnosti, miru in tišini,
kjer vse trepeta v varnosti in se ne boji,
da me jutri ne bo več in moj mali Bog
bo ob meni po vsem. In po vsem.
Nikdo ne preži name za vogalom.
Čisto male tesnobe, zlate nitke
Nisem obupana na tem mestu,
rada bi samo pela,
ponovno osamljena, ko umiram, a živim.
Ne ubijaj me, življenje,
Nežna so moja krila,
tenka in svilena
kakor prvo listje,
občuti svojo moč in slabost zdaj tukaj,
Ne ubijaj me, nežno te prosim, življenje.
