Teče, teče, bistra voda
v srce, polno bolečin.
Teče, teče, bistra voda,
z njo poraja se spomin:
O, spomin na davna leta,
ko sem še fantiček bil,
ko bežal skrivaj sem z doma
in tu ribice lovil.
Če stoji, glej, stara žaga
in valove ji drobi,
kot nekdaj pokukam vanjo,
toda starčka – strica ni.
Tam čez skalo voda pada
in šumi, kot je takrat,
ko sem klical: »Bog daj dobro!«
in se vedno ustavil rad
pred odprtimi vrati mlina ...
A sedaj je prazen mlin ...
Teče, teče, bistra voda –
v srce, polno bolečin.
KJE, DOMOVINA, SI?
Tam je sever – tukaj je jug.
Tam je Triglav – tukaj Korab.
Tam je Sava – tukaj Vardar.
Tam je Ljubljana – tukaj je Skopje.
Tam so domovi prednikov in staršev.
Tam so domovi ... in grobovi...
Tukaj je moj rojstni kraj –
in dom na Vodnu –
grobov ni ...
Kje, Domovina, si?
Od Triglava do Koraba?
Od Koraba do Triglava?
Kam se gre naprej?
Kam se gre nazaj?
Kam?
Kje, Domovina, si ...?
MOJA PESEM
Kot da po stezi stopa noga bosa,
kot da so v mraku solze vzdrgetale,
kot da na cvetko pada hladna rosa,
kot da v borovju ptičke male
izvabile so tihe zvoke,
kot da nekje bi trudne roke,
na strunah sanjavo zabstale,
je moja pesem mimo šla
in brez odmeva v mraku drgeta …
KAPLJICA
Kot kapljica sem padla ti v življenje.
Vznemirila prozorno sem gladino.
Za hip občutil rahlo si drhtenje,
nato je vse izginilo v globino,
kjer bo za dolgo ostalo valovanje,
dokler bo v tebi kapljica molčala ...
Ali boš občutil rahlo hrepenenje,
ko tiho iz globine bo zbežala?
ВЕКОВИТА СИ
МАКЕДОНИЈО
Судена сум ти била –
ти ме прегрна ...
Зборови – болскот –
за ТВОИТЕ волшепства,
МАКЕДОНИЈО...
Единствен топол
скут – и отаде смртта –
МАКЕДОНИЈО ...
Тече, тече бистра вода
в срце полно болка ...
Тече, тече бистра вода
спомен скорива низ молкот!
Спомни за дамни лета
кога си бев момченце
и од дома скришум бегав
за да ловам рипчиња.
Планината стара, гледам,
таму кај рекичката,
ко некогаш ѕиркам – ама внатре
го нема старецот – роднината.
Преку карпи вода паѓа,
бучи како некогаш
кога викав: „Бог дај добро!“
среќен запирајќи секогаш
пред влезот во воденицата ...
ама сега сегде – само празнини ...
Тече, тече бистра вода –
В срце полно чемери ...
КАДЕ СИ, ТАТКОВИНО?
Таму е север – тука е југ.
Таму е Триглав – тука е Кораб.
Таму е Сава – тука е Вардар.
Таму е Љубљана – тука е Скопје.
Таму се домови на предците
и домови на родителите ...
таму се домови и гробови ...
Тука е мојот роден крај
и домот на Водно –
нема гробови ...
Татковино, каде си? ...
Од Триглав до Кораб?
Од Кораб до Триглав?
Каде е патот напред?
Каде е патот назад?
КАДЕ?
Каде си, Татковино ...?
МОЈАТА ПЕСНА
Небаре нозе боси чекорат низ патот,
небаре солзите треперат низ мракот,
небаре ладна роса капнала врз цветец,
небаре птиците во темни борје
извиваат сал тивка песна,
небаре некои морни раце,
сонливи застанале врз струни –
мојата песна поминала така
и занемена трепери низ мракот.
КАПКА
Како капка ти паднав во животот.
Ја вознемирив проѕирната површина.
Лесен трепет за миг почувствува,
а потоа капката си втона во длабочина,
каде уште долго ќе те бранува,
сè додека во тебе ќе мирува...
Ќе почувствуваш ли копнеж, празнина,
кога од длабината ќе си избега?
