Vraćajući se kući,
zalutao sam,
opijen mirisom ljepote
* * *
Prah je bio i ostao,
od njega sam ja postao
* * *
U naručju svog talasa,
nosio me vjetar blag,
iz vječnosti,
u to vrijeme,
da ostavim trag
* * *
U tišini sivila,
magla se razblinula,
magla, to sam ja,
kristal koji raspada.
Možda put drukčiji je,
obrnuta lađa,
možda magla je,
kristal što se rađa...!?
* * *
Smrt me goni,
zamnom trči,
al' me neće moći stići.
Smrt me neće moć' porazit',
al' me može preobrazit',
iz mog lika maglu stvorit',
al' iz nje će pjesma orit'.
* * *
Poslušajte pjesmu sunca,
toplina je izžareva,
poslušajte uzdah vjetra,
šapat magle,
pjesmu
što je sjenka pjeva.
* * *
Sjeti se pjesme
kristalne ljepote,
sjeti se magle
i čiste rose,
sjeti se cvijeta
i pjesme ptica,
topline sunca
i sjene mog lica.
* * *
Došao sam iz magle,
prekri me prah,
nosila me svijetlost,
a odnio mrak,
u odjeku vjetra,
osta samo dah.
Osta sjenka,
što s vremenom blijedi,
i opojnog duha,
ostadoše slijedi.
* * *
U naručju svome,
kao barku sna,
donese me vjetar,
u maglu vremena.
Dođoh iz magle,
sjenka privida,
u šapatu vjetra,
glinena prilika.
* * *
Revene hejmen,
misiris mi,
ebria pro belo
* * *
Polvo estis kaj restis,
el gi mi ekestis.
* * *
El la sino de sia ondo,
portis min vento milda,
el eterno,
en ci-tempon,
por lasi la spurojn.
* * *
En silento del l' grizo,
la nebulo rampas kiel ftizo,
la nebulo - tio estas mi,
kristalo rompiganta.
Eble la vojo estas,
sur alia inversita sipo,
eble la nebulo kristalon
naskas sur la lipo...!?
* * *
La morto min pelas,
postkuras min,
sed gi ne kaptos min.
La morto ne povos min venki,
sed gi povos min aliigi,
el mia silueto nebulon krei,
el gi eblos audi kanton vei.
* * *
Audu la kanton de la suno,
la varmo gin elradias,
audu la spiron ventan,
. ustron nebulan,
la kanton,
kiun la ombro disvastigas.
* * *
Memoru la kanton
kun kristala beleco,
memoru nebulon
kaj puran roson,
memoru pri . oro
kaj birda kanto,
pri suna varmo
kaj la lekanto.
* * *
Mi venis el nebulo,
la polvo kovris min,
portis min la lumo,
fortrenis min obskura vir',
en venta reeho,
restis nura spir'.
Restis ombro,
en tempo paliganta,
kaj restis spuroj,
de fantom’ ebriiga.
* * *
En sia sino,
el song’ kiel barkon,
portis min la vento,
kiel tempan markon.
Mi venis el nebulo,
ombro el sajn’,
en suspir’ de l’ vento,
bild’ de io ajn.
